gʻurra
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
gʻur-ra
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
[a. — otning oq qashqasi;
gajak, kokil] Peshona yoki boshda hosil boʻlgan qattiq shish. ◆ Peshonamni ham gʻurra qildi-ya, ertagacha gʻurra yozilib ketsa goʻrga edi, shu turqu tarovat bilan odamlarga qanday koʻrinaman. S. Ahmad, „Hukm“ . Komissar ogʻzidan koʻpik kelib.. yotardi. Peshonasi gʻur-ra, biroq qoshlarining usti qip-qizil qon edi. M. Muhamedov, Qahramon izidan. ◆ Qutluqxoʻja.. yoshligida oʻz mahallasidagi bolalarga bosh boʻlib, ularni qoʻshni mahalla bolalariga qarshi "urush"ga olib borar, har vaqt burni qonab, peshonasi gʻurra boʻlib qaytardi. M. Osim, „Oʻtror“ .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ҒУРРА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.