nasiba
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
na-si-ba
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
ya. 4^ . — ulush, qism; taqdir; omad, iqbol
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Kishining takdiran buyurilgan oʻz hissasi, ulushi. ◆ Ishimdan xur-sandman. Endi bitta-yarimta nasibasi qoʻ-shilgan xotin chiqib qolsa, uylansam, degan oʻyim ham yoʻq emas. A. Qahhor, „Qoʻshchinor chiroqlari“ . ◆ Yurtim, senda ekan nasibam tugal, Sen oʻzing maskanim, sen oʻzing shonim. A. Oripov, „Yillar armoni“ .
2 Umuman, hissa, ulush; rizq. ◆ Bu — sening nasibang. sh ◆ Yoʻlchi bir soʻmga oʻzi non-choy ichdi-da, och qornini bir qadar ovutdi, qolganini “Unsinning nasibasi”, deb belboqqa tugdi. Oybek, „Tanlangan asarlar“ .
3 Nasiba (xotin-qizlar ismi).
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
НАСИБА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.