qalandar
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
qa-lan-dar
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
arab. — dunyo tashvishlaridan kechib, daydib yuruvchi darvesh;
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1. Diniy gʻazallar oʻqib, musulmon dinini targʻib qilib darbadar kezuvchi, tarkidunyo qilgan, goʻshanishinlikka berilgan sufiy. ◆ Choyxonada uzun boʻyli, uzun kulohli qalandar koʻzlarini yumib, yangroq ovozini baland qoʻyib, Mashrabdan gʻazallar oʻqiydi. Oybek, „Tanlangan asarlar.“
2. koʻchma Dunyodan voz kechgan, tarkidunyo qilgan kishi; zohid. ◆ Bizlar hozir yurt ustida qalandar, bemakon, benavo boʻlgan darbadar. "Shirin bilan Shakar".
3. Oʻzbek xalq kuylaridan birining nomi.
4. Qalandar (erkaklar ismi).
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ҚАЛАНДАР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.