taassuf
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
ta-as-suf
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
arab. – afsuslanish, achinish, kuyinish;
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
Koʻngilsiz, nomaqbul voqea, hodisa, ahvol va sh.k. dan tugʻilgan achinish; afsus. ◆ Taassuf qilmoq. Taassuf bildirmoq. ◆ Gʻoyat taassuf! — dedi Talʼat afandi, barmoqlarini qovushtirib qirsillatarkan. H.Gʻulom, „Mashʼal.“ ◆ Otabek uyaluv aralash kulumsirab, qutidorga qaradi: Taassufki, eslay olmayman! — dedi u. A.Qodiriy, „Oʻtgan kunlar.“ ◆ Rahmatli vallamat odam edilar, – taassuf bilan gapirardi kimdir. "Yoshlik".
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ТААССУФ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.