toifa
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
to-i-fa
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
a "uiLL — sinf, guruh; qator; muayyan miqsor
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Aholi tabaqasi, guruhi. ◆ Savdogarlar toifasi. Badaviylar toifasi. nsh ◆ Bilarmiding, ey talonchi toifa, Meh-nat ahli qayramoqda qilichin! M. Shayxzoda . ◆ U toʻyboshilarga oldindan uqtirib qoʻygan edi: "Tartib buzilmasin, har toifani oʻz vaqtida, oʻz yeriga oʻtqazish, oʻziga yarasha kutish kerak". Oybek, „Tanlangan asarlar“ .
2 Xil, tur. Rahim domla kabilar chum-chuqdan qoʻrqib, tariq ekmaydiganlar toi-fasidan. H. Gʻulom, Mashʼal. ◆ Shunday toifa odamlar boʻladiki, ular mehnat bilan boʻlib, oʻzini oʻylamaydi. Oʻ. Umarbekov, „Odam boʻlish qiyin“ .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ТОИФА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.