gʻayir

Vikilug‘atdan olingan

Oʻzbekcha (uz)
[tahrirlash]

Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]

gʻa-yir

Aytilishi[tahrirlash]

Etimologiyasi[tahrirlash]

Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]

Maʼnosi[tahrirlash]

[a. — boshqa, oʻzga; rashkchi,

hasadchi] 1 Birovni koʻrolmaydigan, rashk qiladigan, qizgʻanadigan; yomonlik qilish-ni xohlaydigan, ichi qora. ◆ Gʻayir odam, n ◆ -Juda gʻayir bola ekan-a, — dedi u allakimga. P. Qodirov, „Qadrim“ . ◆ -Baʼzi xotinlar yuragi torroq, gʻayirroq boʻladi, — dedi rais. H. Nazir, „Oʻtlar tutashganda“ . ◆ Saidgʻozi yuragiga nishtar sanchilgandek ijirgʻanib, koʻksini changal,shdi: soxta guvohlikka oʻtgan. Ustidan magʻzava toʻkkan. Gʻayir edi-da! S. Anorboyev, „Oqsoy“ .

2 ayn. gʻayr. ◆ Ushbu yerlar bizga gʻayir yerla-ri, Yigitni qoʻllasin komil pirlari. Ergash Jumanbulbul oʻgʻli .


Sinonimlari[tahrirlash]

Antonimlari[tahrirlash]

ҒАЙИР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari[tahrirlash]