gʻayir
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
gʻa-yir
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
[a. — boshqa, oʻzga; rashkchi,
hasadchi] 1 Birovni koʻrolmaydigan, rashk qiladigan, qizgʻanadigan; yomonlik qilish-ni xohlaydigan, ichi qora. ◆ Gʻayir odam, n ◆ -Juda gʻayir bola ekan-a, — dedi u allakimga. P. Qodirov, „Qadrim“ . ◆ -Baʼzi xotinlar yuragi torroq, gʻayirroq boʻladi, — dedi rais. H. Nazir, „Oʻtlar tutashganda“ . ◆ Saidgʻozi yuragiga nishtar sanchilgandek ijirgʻanib, koʻksini changal,shdi: soxta guvohlikka oʻtgan. Ustidan magʻzava toʻkkan. Gʻayir edi-da! S. Anorboyev, „Oqsoy“ .
2 ayn. gʻayr. ◆ Ushbu yerlar bizga gʻayir yerla-ri, Yigitni qoʻllasin komil pirlari. Ergash Jumanbulbul oʻgʻli .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ҒАЙИР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.