hikoya
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
hi-ko-ya
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
[a. — gapirib, soʻzlab
berish; qissa; tarix| 1 Kimsa, narsa va u bilan bogʻliq voqea-hodisalarning ogʻzaki tafsiliy bayoni. ◆ Mulla Fazliddin.. yosh Bo-burga Navoiy haqida juda koʻp ajoyib hikoyalar aytib bergan edi. P. Qodirov, „Yulduzli tunlar“ . ◆ Gʻoyib endi "studentlik-ning oltin davri" haqida zavq-shavq bilan hikoya boshladi. J. Abdullaxonov, „Oriyat“ . ◆ Chol boshlar umrining hikoyasini, Bir-bir soʻylab chiqar bor-barchasini. H. Olimjon .
- Hikoya qilmoq Bayon qilmoq, soʻzlab ber-moq. ◆ U yoʻl-yoʻlakay birtalay latifalar aytdi, oʻz sarguzashtlarini hikoya qildi. Gazetadan .
2 Epik turga mansub kichik hajmli janr; shu janrda yozilgan asar (syujet va kom-pozitsiyaning nisbatan soddaligi, bayonning bir shaxs tomonidan olib borilishi bilan roman va povestdan farqlanadi; asosan nasriy ifodaga ega boʻladi). ◆ Hikoya yozmoq. Abdulla Qahhorning hikoyalari. Hikoyalar toʻplami. m ◆ Yozuvchilarimizdan Saida Zun-nunova, Rahmat Fayziy oila masalasida anchagina hikoya yozishgan. "Mushtum" .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ҲИКОЯ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.