salobatli
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
sa-lo-bat-li
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Ulugʻvor koʻrinishga ega boʻlgan, viqorli; savlatli, mahobatli. ◆ Salobatli kishi. Salobatli bino. ◆ Haqiqatan ham Gʻoyibning salobatli qiyofasi oldida Temirjon yosh boladay koʻrinardi. J. Abdullaxonov, „Oriyat.“ ◆ Ular Ahmadga qadrdon boʻlib ketgan salobatli va bahaybat argʻuvon daraxtiga yaqinlashdilar. F. Musajonov, „Himmat.“
2 Ogʻir, vazmin; oʻz vazminligi va sokinligi bilan taʼsir etuvchi; taʼsirchan. ◆ Salobatli tun. ◆ Shundan keyin uyda salobatli tinchlik choʻkdi. A. Muxtor, „Opasingillar.“ ◆ Bosh muharrir oʻzining mayin, vazmin, shirali, salobatli ovozi bilan soʻz boshladi. F. Musajonov, „Himmat.“ ◆ Tashqarida bahor yomgʻiri salobatli shovullardi. P. Qodirov, „Uch ildiz.“
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
САЛОБАТЛИ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.
Tarjimalari[tahrirlash]
Ruscha ru
salobatli
1 величавый, величественный;
2 солидный; представительный, обладающий внушительной внешностью; ◆ salobatli odam солидный человек.