shaxsiyat
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
shax-si-yat
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
arab. – odam, kishi; zot, inson; oʻziga xoslik;
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1. Oʻziga xos xususiyatlari bilan boshqalardan ajralib turuvchi muayyan shaxs; shaxsning oʻzligini belgilovchi tomonlari, xususiyatlari majmui; oʻzlik, kim ekanlik. ◆ Shaxsiyati nomaʼlum odam. ◆ Sanʼatkorning ichki dunyosi murakkab.. ijodiy shaxsiyati alohida sezgir, hayotni tushunish bilan oʻtkirlashgandir. Gazetadan. ◆ Bu tasvirlar orqali qisman avtorning istehzoli, aqlli, hamma narsaga toʻgʻri baho beruvchi va yumorni sezuvchi shaxsiyati ham gavdalanadi. "OʻTA". ◆ Otaxon shoirlarimiz bolalar qalbi va psixologiyasini, manaviyatini ochish orqali ularning betakror shaxsiyatini ulugʻladilar. "Fan va turmush".
- Shaxsiyatiga tegmoq Muayyan shaxsning qadri, izzat-nafsi va boshqa jihatidan tahqirlovchi xatti-harakat qilmoq. ◆ Oʻrtoq Qoʻchqorov, bir begunoh kolxozchining shaxsiyatiga tegdingiz. Buning uchun javob berasiz. S. Anorboyev, „Oqsoy.“
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ШАХСИЯТ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.