gʻiybat
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
gʻiy-bat
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
[arabcha — yoʻqlik, mavjud emaslik; vaqtincha yoʻq boʻlish]
Birovni kamsitib, aybsitib, yomonlab gapirish, fisq-fasod. ◆ Bekorchining hunari — gʻiybat. Maqol . ◆ Bolali uyda gʻiybat yoʻq. Maqol . n ◆ Afsuski, mayda-chuyda gʻiybatlarga berildim, birovni birovga qarshi qayradim, xullas, umrim oʻtib ketdi. M. M.. Doʻst, „Lolazor“ . ◆ Boʻlim boigʻshgʻi chiqib ketdi deguncha gʻiybat boshlanadi. F. Musajonov, „Himmat“ .
- Gʻiybat qilmoq, gʻiybat tarzidagi gaplar aytmoq, shunday gaplar bilan aybsitmoq, yomonlamoq. ◆ Baʼzi ayollarga hayronman, ikkitasining boshi qoʻshildimi — bas, birovlarni gʻiybat qilgani-qilgan. M. Xayrullayev, „Koʻngil“ . ◆ Kishi mehnat qshshasa, gʻiybat qiladi. Mirmuhsin, „Umid“ .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ҒИЙБАТ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.