koʻsa

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

koʻ-sa

Etimologiyasi

KOʻSA Bu sifat 'nuqson', 'kamchilik' maʼnosini anglatadigan tojikcha qüs otiga (ТжРС, 199) -a qoʻshimchasini (ТжРС, 543) qoʻshib hosil qilingan bulib, 'soqol-moʻylovi siyrak yoki umuman chiqmaydigan erkak' maʼnosini anglatadi (OʻTIL, I, 421).
Oʻzbek tilining etimologik lugʻati (III-jild) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q. Adabiyotlar roʻyxati.

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

[f. — siyrak soqol; shun

day soqolli odam] 1 Soqol-moʻylovi juda siyrak yoki butunlay yoʻq, chiqmaydigan. ◆ Koʻsa odam. Ahmoq horiganini bilmas, koʻsa — qariganini. Maqol . ■■ ◆ Aravakash kamso-qol, koʻsaroq, muloyimgina kishi. Oybek, „Bo-lalik“ . ◆ U oriq yuzlari kahrabodek sargʻayib ketgan, soqol-moʻylabi yoʻq, koʻsa edi. Mirmuhsin, „Meʼmor“ .

Aldar koʻsa Koʻpgina sharq ertaklari-ning asosiy qahramoni — tadbirli va ayyor kishi obrazi.

2 koʻchma Oʻt-oʻlani kam, giyoh kam chiqqan yoki mutlaqo unmaydigan. ◆ Ehe, bu koʻsa yerlar ham shunday gullab ketsinki, odamlar bir sayr qilishni orzu qilsin. Oybek, „O“ . v. shabadalar.

Antonimlari

КЎСА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

koʻsa
1 безбородый; имеющий жидкую, редкую бороду и усы; ◆ ~ qariganini bilmas погов. безбородый не замечает, что он стареет; ◆ Aldar ~ фольк. Альдар коса (главный герой многих восточных сказок);
2 перен. лишённый растительности, голый; ◆ ~ yer местность, лишённая растительности; плешина (на поле).