maʼni

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

maʼ-ni

Etimologiyasi

a. — maʼno, mazmun

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

s. t. 1

ayn. maʼno. ◆ Soʻzning maʼnisi.

2 ayn. mazmun. ◆ Rustam esi kirib qolgan, kitob oʻqib, har gapning maʼnisini tushuna-digan boʻlgan. "Murodxon" . ◆ Soʻng bundan hech nima tushunmay, koʻzlarini baqraytirgan doʻstlariga bu ruboiyning maʼnisini tushun-tirish uchun shoshildi. Oybek, „Tanlangan asarlar“ .

3 Aql-hush, tayin. ◆ Maʼnisi yoʻq odam, yaya Sizlarda maʼni bormi, bemaʼnilar. M. Qori-yev, „Oydin kechalar“ .

Maʼni kirmoq Akd kirmoq, es-hushli boʻlmoq. ◆ -Barakalla, — dedi Nozik, — Ana endi sizga ham maʼni kiribdi. A. Qodiriy, „Mehrobdan chayon“ .

4 koʻchma Biror narsaning sababi, mohi-yati, nima ekanligi. ◆ Mana endi oʻsha ingliz otligʻ ajdahoning Turkiston tarafga oʻrma-lashining maʼnisini idrok qshgdi. K. Yashin, „Hamza“ . ◆ Qizni beshikda unashib qoʻygan ekan-lar. Shu bola xotinning maʼnisini biladi-mi? Oybek, „Tanlangan asarlar“ .

Antonimlari

МАЪНИ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

maʼni
= maʼno.