rukuʼ
Qiyofa
Morfologik va sintaktik xususiyatlari
[tahrirlash]ru-kuʼ
Aytilishi
[tahrirlash]Etimologiyasi
[tahrirlash]Maʼnoviy xususiyatlari
[tahrirlash]Maʼnosi
[tahrirlash]\a. g j$j - tiz choʻkish, tiz choʻ-kib sajda qilish) (3-sh. birl. — rukui) din. Namozda boshni egish, ikki bukilish. Ruku qilmoq. Rukuga ketmoq. n ◆ Otabek esa ha-nuz rukuʼda, sujudda edi. A. Qodiriy, „Oʻt-gan kunlar“ . Qozi domla xuddi shu turtkini kutib turganday, rukuni oʻrtada qoldirib, sajdaga bosh qoʻyib yubora qoldi. „Sharq yulduzi“.
- Rukuga ketmoq (yoki bormoq) 1) din. ruku amalini bajarmoq, tiz bukmoq. Qavmlar ham namoz qoidasiga muvofiq, rukuga ketdshshr. Rukudan soʻng avval tiz choʻkib, keyin sajdaga bosh qoʻyganlarida, mingboshi kechikib ki-rib keldi. „Mushtum“. ◆ Xolmat aka, rukuʼga ketgan kishiday, qoʻl qovushtirib, yerga qa-rab oʻtirdi, ammo qulogʻi Isomiddinovda edi. H. Shame, „Dushman; 2) uzoq oʻyga tolmoq, jim qolmoq“ . Amir Temur rukuga ketdi, uzoq jim qoldi va nihoyat hammaga qarab dedi: -Men tangri quli Temurman. T. Toʻla, Asarlar.
Sinonimlari
[tahrirlash]Antonimlari
[tahrirlash]РУКУЪ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.