rukuʼ

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

ru-kuʼ

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

\a. g j$j - tiz choʻkish, tiz choʻ-kib sajda qilish) (3-sh. birl. — rukui) din. Namozda boshni egish, ikki bukilish. Ruku qilmoq. Rukuga ketmoq. n ◆ Otabek esa ha-nuz rukuʼda, sujudda edi. A. Qodiriy, „Oʻt-gan kunlar“ . Qozi domla xuddi shu turtkini kutib turganday, rukuni oʻrtada qoldirib, sajdaga bosh qoʻyib yubora qoldi. „Sharq yulduzi“.

Rukuga ketmoq (yoki bormoq) 1) din. ruku amalini bajarmoq, tiz bukmoq. Qavmlar ham namoz qoidasiga muvofiq, rukuga ketdshshr. Rukudan soʻng avval tiz choʻkib, keyin sajdaga bosh qoʻyganlarida, mingboshi kechikib ki-rib keldi. „Mushtum“. ◆ Xolmat aka, rukuʼga ketgan kishiday, qoʻl qovushtirib, yerga qa-rab oʻtirdi, ammo qulogʻi Isomiddinovda edi. H. Shame, „Dushman; 2) uzoq oʻyga tolmoq, jim qolmoq“ . Amir Temur rukuga ketdi, uzoq jim qoldi va nihoyat hammaga qarab dedi: -Men tangri quli Temurman. T. Toʻla, Asarlar.

Antonimlari

РУКУЪ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.