sajda

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

saj-da

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

\a. — sigʻinish, topinish;

bosh egib taʼzim qilish] 1 din. Ibodatda yoki sigʻinishda tiz choʻkkan holda peshona va qoʻl kafglarini yerga tegizish. ◆ Shayboniyxon joy-namoz ustida sajdaga bosh qoʻyib, xudoga munojot qilar, koʻzlariga yosh olib, "Shar-manda qilma, parvardigor", deb pichirlardi. P. Qodirov, «Yulduzli tunlar» . ◆ Boʻta qaytib ot yeta/sshb chiqqanda, qorovul choponini yerga yozib, sajdaga bosh qoʻygan edi. S. Ahmad, «Hukm» .

Sajda qilmoq 1) ibodatda bosh quymoq; 2) koʻchma cheksiz hurmat va ehtirom koʻrsat-moq. ◆ Sevgan odamingga dunyoda tengi yoʻq farishtadek sajda qilasan. S. Karomatov, «Oltin qum» . ◆ Shu sodiq bevaga sajdalar qi-ling, Shu sodiq bevaga aylang ehtirom. A. Oripov; 3) haddan ortiq berilmoq; xusho-madgoʻylik qilmoq . ◆ Shu bilan birga, raisga sajda qiluvchi xushomadgoʻylar ham ozmuncha emaye. Sh. Rashidov, «Boʻrondan kuchli» .

Antonimlari

САЖДА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q. Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

sajda
1 рел. земной поклон (во время молитвы); ◆ boshni sajdaga qoʻymoq склонять голову в земном поклоне;
2 преклонение, поклонение; челобитье; ◆ sajda qilmoq 1) класть земные поклоны; 2) перен. кланяться, бить челом; преклоняться; ◆ amaldorlar boshlarini yerga qoʻyib amirga sajda qiladilar чиновники земно кланяются эмиру; ◆ tiz choʻkib sajda qilish низкопоклонничество.