shangʻillamoq
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
shan-gʻil-la-moq
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Baland ovoz bilan, baqirib gapirmoq. ◆ Telefonda gaplasha-yotgan rayijrokom raisi ovozsning boricha shangʻillar, gapni tushuntirolmay boʻgʻilardi. S. Ahmad, „Hukm“ . ◆ Koʻp oʻtmay askiyachilarning shangʻillagan ovozi hammaning diqqatini jalb qildi. M. Osim, „Sehrli soʻz“ .
2 Qattiq yoqimsiz ovoz chiqarmoq. ◆ Kun-kirok qattiq shangʻilladi.
- Qulogʻi shangʻillamoq Charchash, toliqish yoki qarilik natijasida qulogʻida shovqin paydo boʻlmoq. ◆ Xiyolning koʻzi tinib, qulogʻi shangʻillay boshladi. I. Rahim, „Taqsir“ . Uning [◆ Navoiyning\ beli bukchayib, qoʻllari qal-tiraydigan, qulogʻi shangʻillaydigan boʻlib qoldi. M. Osim, „Zulmat ichra nur“ .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ШАНҒИЛЛАМОҚ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.