soʻlgʻin

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

soʻl-gʻin

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 Soʻligan, soʻliq. ◆ Soʻlgʻin gʻoʻza. n ◆ Ekinlar tomiriga qon yugurdi. Soʻlgʻin yaproqlar asta jonlana boshladi. J. Abdullaxonov, „Toʻfon“ . ◆ Saxiy janub quyoshi shitob bilan tik koʻtarildi. Oʻt-alaf ham, gulche-chak ham.. issiqqa dosh berolmay, soʻlgʻin bosh egdi. S. Abduqahhor, „Janubiy nuqtada“ .

2 koʻchma Oʻzini oldirgan, siniqqan, rangi ketgan, quti oʻchgan, soʻliqqan. ◆ Soʻlgʻin cheh-ra. yash Onaning rangi soʻlgʻin, koʻpdan dard chekib, xiyla azob tortgan ayolning yuzlariga oʻxshardi. J. Abdullaxonov, „Xonadon“ . ◆ Pan-jining koʻzlari qizargan, yuzi soʻlgʻin edi. "Yoshlik" .

3 Fayzini yoʻqotgan, fayz-futurdan ketgan. ◆ Sal soʻlgʻin, qalin tutzorlarga kuz hali qoʻl urmagan boʻlsa ham, endi yoz emas edi. "Yoshlik" . ◆ Kuyosh goh bulutlar orasiga yashi-rinar, goh birdan soʻlgʻin dalalarni, yalangʻoch teraklarni mayin tovlantirar edi. Oybek, „O“ . v. shabadalar.

Ruhi soʻlgʻin Ruhi tushgan, soʻniq. ◆ Cholning ruhi soʻlgʻin, koʻzlari ich-ichiga kirib ketgan edi. H. Safarov, „Sulton boʻzchining nevara-lari“ .

Antonimlari

СЎЛҒИН. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

soʻlgʻin
1 увядший, поблёкший;
2 перен. потерявший краски, осунувшийся, чахлый; ◆ soʻlgʻin yuz увядшее лицо; осунувшееся лицо; ◆ Quyosh goh bulutlar orasiga yashirinar, goh birdan soʻlgʻin dalalarni... tovlantirar edi (Ойбек, «О. в. шабадалар») Солнце то пряталось среди облаков, то вдруг озаряло увядшие поля.