toʻgʻon
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
toʻ-gʻon
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Suvni toʻsish, boʻgʻish, suv oqi-mini boshqarish uchun xizmat qiladigan, odatda, kattaroq oqimga ega boʻlgan ariq, daryo va soylarga quriladigan gidrotexnik qurilma, inshoot. ◆ Tuproq toʻgʻon. Bosh toʻgʻon. Toʻgʻon qurmoq (solmoq). n ◆ Vahobjon bahor toshqinida suv olib ketib, haligacha tuza-tilmagan kanal toʻgʻonini tuzattirishga bir haftadan beri ovora edi. S. Ahmad, „Togʻ afsonasi“ . ◆ Dneprday azim daryo oldida bu nima degan gap, qahraton qishda, oʻq yomgʻiri ostida eye kechganlar nahotki shu kichik soy-ga toʻgʻon sololmasa? S. Ahmad, „Qadrdon da-lalar“ .
2 koʻchma kam qoʻll. Toʻsiq, gʻov, toʻgʻonoq. ◆ Toʻgʻon boʻlmoq. Toʻgʻri tayoq — baloga toʻgʻon. Maqol . m ◆ Aʼzamning hamon xotinidan koʻng-li toʻlmas edi. Unga.. baxtimning toʻgʻoni deb qarardi. Shuhrat, „Jannat qidirganlar“ .
- Bizlar endi ilgarigi sen aytgan goʻl, — ◆ Choʻpu xasdan hadik olib qolaturgan Batrak emas, boʻlolmaysan bizga toʻgʻon. Gʻ. Gʻulom .
3 Toʻgʻon (erkaklar ismi).
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ТЎҒОН. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.