tuhfa
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
tuh-fa
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
[ arab. - sovgʻa, tortiq ]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 kt. Kimsaning koʻnglini olish yoki xizmatlarini taqdirlash uchun berilgan narsa; tortiq, sovgʻa. ◆ Qimmatbaho tuhfa. Tuhfa olib bormoq. ◆ [Sohibdoro] Qilib olam-shumul sanʼatni bunyod, Ketirmish sizga tuhfa usta Behzod. Uygʻun va I, „Sulton, Alisher Navoiy“ . ◆ Husayn Boyqaro shu shaharni [Astrobodni].. kichik oʻgʻli Muzaffarga tuhfa qildi. M.Osim, „Ajdodlarimiz qissasi“ .
2 koʻchma Koʻpchilik uchun atab tayyorlangan narsa; sovgʻa. ◆ Maqomlarning gramplastinkaga yozib olinayotgani sanʼatkorlarimizning xalqqa ajoyib tuhfasidir. Gazetadan .
3 Tuhfa (xotin-qizlar ismi).
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ТУҲФА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.