olgʻir

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

ol-gʻir

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 Ovni yaxshi oladigan. ◆ Olgʻir it. Olatoʻgʻanoq olgʻir boʻlsa ham, qarchigʻay boʻlol-mas. Maqol .

2 koʻchma Haqini ketkizmaydigan; olagʻon. ◆ Buviniso olgʻir va epchil ayollardan oʻtib, qozonga yaqin yoʻlay olmadi. P. Tursun, „Oʻqi-tuvchi“ .

3 salb. Birovning, jamoat yoki davlat-ning pulini, mol-mulkini yulib, talab oluvchi; yulgʻich. ◆ Olgʻir odam, n ◆ Bu olgʻirlar mehnatkashlarning hamyoniga chovut solyapti. "Mushtum" . ■

olgʻich shv. Olgʻuvchi, oluvchi. Bogʻbon boʻ-lib, qizil gulni terdi, de, Jon olgʻich jal-loding — Shakar keldi, de. "Shirin bilan Shakar".

Koʻz olgʻich Koʻzni oladigan, koʻzni xira qiladigan, qamashtiradigan (darajada). Quyoshda dam koʻz olgʻich charaqlab, dam koʻkat-lar orasiga yashiringan bu kichkina ariqning nashʼasi boshqacha edi. Oybek, O.v. shabadalar.

Antonimlari

ОЛҒИР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

olgʻir
1 обладающий цепкой хваткой, хорошо хватающий добычу (о хищной птице, собаке и т. д.);
2 перен. не упускающий своего, обладающий хваткой;
3 перен. разг. неодобр. хапуга, хапун.