shuʼla
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
shuʼ-la
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
arab. شُعْلَة — olov, alanga; mashʼal;
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Biror joydan taraluvchi nurli energiya; yorugʻlik, nur. ◆ Oy shuʼlasi. Xatni chiroq shuʼlasida oʻqimoq ◆ Ammo oftobning oʻtkir shuʼlasi Koʻksingni parchalab yordi beomon. Tarixning muzaffar, nurli yoʻlidan Dadil bormoqdalar naslimiz hamon. Uygʻun. ◆ Shox oʻtinning oʻchoqni toʻldirib lovullayotgan yolqini qoraygan koʻchaga shuʼla sochmoqda. P. Tursun, „Oʻqituvchi.“
2 ayn. Yolqin. ◆ Hamon mashʼala shuʼlasi koʻrinib turgan hovlidan ancha uzoqlashgach, bir daraxtning panasiga oʻtirdilar. S. Siyoyev, „Yorugʻlik.“
3 Lippillab, koʻrinib-koʻrinmay turgan olov yoki yorugʻlik.
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
ШУЪЛА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.
Tarjimalari[tahrirlash]
Ruscha ru
shuʼla
1 луч. свет; проблеск; сияние; ◆ eshik tirqishidan shuʼla tushib turardi через щели в дверях проникал свет; ◆ soʻqmoq yoʻl oy shuʼlasida yaltirab koʻrinib turardi при лунном свете тропинка отчётливо выделялась; ◆ shuʼla sochmoq распространять лучи; сиять;
2 пламя; зарево; ◆ spirt lampa shuʼlasi пламя спиртовой лампы; ◆ yongʻin shuʼlasi зарево пожара.