siymo
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
siy-mo
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
[ arab. – yuz, chehra; belgi, alomat, qiyofa ]
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
kt. 1 Shaxs, zot. ◆ Ulugʻsiymo. ◆ [Qosimbek:] Movarounnahrdagi temuriylar orasida eng sohibisteʼdod, sohibqudrat siymo – Bobur mirzodirlar. P. Qodirov, „Yulduzli tunlar.“ ◆ Shoir va akademik Gʻafur Gʻulom sheʼriyatda oʻziga xos, misli yoʻq siymolardan biridir. "Saodat".
2 Qiyofa, koʻrinish; chehra, yuz. ◆ Ulugʻvor siymo. Goʻzal siymo. ◆ Bizga gʻoyat aziz, gʻoyat moʻtabar shifokorning iliq siymosi. E. Vohidov. ◆ Uning [qizning] siymosida men hayot goʻzalligini koʻrdim. Tabiat bunyod etgan noyob gul edi u, — dedi Samar. M. Qoriyev, „Oydin kechalar.“ ◆ Qunduzxon bundan ikki yil avval yoʻqotgan onasining mehribon, munis siymosini qidiradi. S. Ahmad, „Qadrdon dalalar.“
3 Biror shaxs obrazi. ◆ Oʻychan misralarda tarjimon Margaritaning iztirob toʻla siymosini ustalik bilan tasvirlaydi. "OʻTA".
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
СИЙМО. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.