siymo

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

siy-mo

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

[a. — yuz, chehra; belgi,

alomat, qiyofa] kt. 1 Shaxs, zot. ◆ Ulugʻsiymo. n ◆ [Qosimbek:] Movarounnahrdagi temuriy-lar orasida eng sohibisteʼdod, sohibqudrat siymo — Bobur mirzodirlar. P. Qodirov, Yulduzli tunlar. Shoir va akademik Gʻafur Gʻulom sheʼriyatda oʻziga xos, misli yoʻq siy-molardan biridir. "Saodat".

2 Qiyofa, koʻrinish; chehra, yuz. ◆ Ulugʻvor siymo. Goʻzal siymo. sh" Bizga gʻoyat aziz, gʻoyat moʻʼtabar Shifokorning iliq siymosi. E. Vo-hidov . ◆ -Uning [qizning] siymosida men hayot goʻzalligini koʻrdim. Tabiat bunyod etgan no-yob gul edi u, — dedi Samar. M. Qoriyev, «Oy-din kechalar» . ◆ Qunduzxon bundan ikki yil av-val yoʻqotgan onasining mehribon, munis siymosini qidiradi. S. Ahmad, «Qadrdon dalalar» .

3 Biror shaxs obrazi. ◆ Oʻychan misralarda tarjimon Margaritaning iztirob toʻla siymosini ustalik bilan tasvirlaydi. "OʻTA" .

Antonimlari

СИЙМО. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q. Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

siymo
1 книжн. облик, образ, внешний вид, лицо;◆ ulugʻvor siymo величественный образ;
2 фигура.