udum
[tahrirlash]
Morfologik va sintaktik xususiyatlari[tahrirlash]
u-dum
Aytilishi[tahrirlash]
Etimologiyasi[tahrirlash]
a. {.jxcl — yoʻqlik, nomavjudlik; yoʻqolgan (yoʻqotilgan) narsa
Maʼnoviy xususiyatlari[tahrirlash]
Maʼnosi[tahrirlash]
1 Umum to-monidan qabul qilingan va amal qilina-digan tartib; odat, rayem. ◆ Toshkentlikda ba-gʻoyat qadim Yashab kelar ezgu bir udum: Uch-rashganda birinchi soʻroq — "Tinchlikmi?" deb hol surishtirmoq. M. Shayxzoda . ◆ Krrauylar-ni esa, eski udumga koʻra, faqat ayollar ti-kishadi. Sh. Xolmirzayev, „Ogʻir tosh koʻchsa“ .
2 s. t. Ayrim shaxsga xos ish-mashgʻulot, odat. ◆ Parrandaga oʻch: hali qarqunoq tutib keladi, hali bedana. Bobosining udumini qi-lib, ovchi boʻlaman, deydi. \. Nazir, „Soʻnmas chaqmokdar“ .
Sinonimlari[tahrirlash]
Antonimlari[tahrirlash]
УДУМ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.