vojib

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

vo-jib

Etimologiyasi

arab. – zarur, kerakli, majburiy; majburiyat, burch;

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 din. Har bir musulmonga paygʻambar tomonidan buyurilgan, bajarilishi majburiy, zarur boʻlgan amal turi. ◆ Uch xil amal bordirki, ular har bir moʻmin zimmasiga vojibdir. "Fan va turmush".

2 s. t. Bajarilishi majburiy. ◆ [Barnogul:] Amri podsho vojib, hech kim tarki vojib qilolmaydi. "Orzigul". ◆  Biz doʻkonni yopish xususida amri farmon bergan edik. Yo bizning amrimiz senga vojib emasmu? S. Siyoyev, „Avaz.“

Antonimlari

ВОЖИБ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

• Ozarbayjoncha: vacib
• Turkcha: vacip

Ruscha _ru

vojib
1 рел. долженствующий быть исполненным (о религиозных предписаниях);
2 разг. обязательный, подлежащий непременному исполнению; ◆ Boshqalar aydilar: amri podsho vojib («Гўрўѓли») Другие сказали: повеление шаха священно.