avliyo

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

av-li-yo

Etimologiyasi

a. أَوْلِيَاء — valiylar

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 din. Valilar, eʼtiqodli, dindor kishilar; aziz, muqaddas, ollohga yaqin kishilar; ruhoniylar. ◆ Xoja Bahouddin Naqshbandning Buxoroda avliyo sifatida shuhrat topishida bir voqea sabab boʻlgan ekan. Gazetadan.

2 s. t. Karomat, bashorat qila oladigan, moʻʼjizalar koʻrsata oladigan odam. ◆ Men shunday avliyomanki, agar tosh yoki daraxtni chaqirsam, oldimga darrov keladi. "Latifalar". ◆ Tantiboyvachcha olazarak boʻlib, yelkasini qisdi va yerga qarab dedi: Biz avliyomizmi? Qayerda ekanini aytish juda mushkul. Oybek, „Tanlangan asarlar.“

3 s. t. kest. Ulugʻ, zoʻr fahmlanuvchi odam yoki narsa. ◆ Nima, zveno boʻlib, avliyo boʻptimi? Sh. Rashidov, „Boʻrondan kuchli.“ ◆ Xotin kishi esa ojiza, avliyosi ham hasaddan xoli emas F. Musajonov, „Himmat.“

4 s. t. Hech narsa bilan ishi yoʻq, darveshsifat, darveshnamo odam. ◆ Yuragingda Oʻrinboy otaning oʻgiti borda. Dadang pok odam. Qishloqning avliyosi u. Ishonaman. Oybek, „Quyosh qoraymas.“ ◆ Gʻorogzida, baland yassi tosh ustida, Yalangʻoch avliyo oriq bir keksa odam gulxan yoqib oʻtirardi. Mirmuhsin, „Meʼmor.“

Tarjimalari

Ruscha _ru

avliyo
1 святой; чудотворец; ◆ Men shunday ~manki, agar tosh yoki daraxtni chaqirsam oldimga darrov keladi («Афанди») Я такой чудотворец, что если кликну камень или дерево, они тотчас предстанут передо мной;
2 перен.разг. шутл. блаженный, не от мира сего.