halqum

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

hal-qum

Etimologiyasi

a. ^- tomoq, boʻgʻiz

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 anat. Ogʻiz boʻshligʻini qiziloʻngach bilan tutashtiradigan hazm yoʻlining boshlangʻich, oldingi qismi; yutqun. ◆ Mastonbibi hoʻpla-gan choyni halqumidan oʻtkazolmadi. S. Axmad, „Qadrdon dalalar“ . Goh Ergash, goh Odil ^shumigacha suvga yotib, qoʻl sigʻadigan har bir teshikni tintishadi. H. Ahmar, Kim xaq? ◆ Gʻazabidan halqumiga kelib tiqilgan tu-pugini zoʻrgʻa-zoʻrgʻa yutdi-da, yana qadamiga qamchi bosdi. H. Shame, „Dushman“ .

2 koʻchma Otadigan qurolning ichi, ogʻzi; ogʻiz. ◆ Qaysi bir ona farzandi koʻksini zam-barakning olovli halqumiga tutib beradi? S. Axmad, „Oydin kechalar“ .

Joni halqumiga kelmoq q. jon 1.

Antonimlari

ҲАЛҚУМ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

halqum
горло, глотка; ◆ xalqning molini yegan ~idan ilinar посл. тот, кто присваивает народное добро - будет схвачен (пойман) за глотку; ◆ 

• tovonidagi joni ~ iga keldi см. tovon I.